Ik spreek vaak over de moed om jezelf te zijn. Over je niet klein houden. Over je ruimte innemen.
En dat is niet zomaar. Niet alleen voor jou. Niet alleen voor mij.
Ik zeg het omdat het nodig is. Omdat de wereld ons nodig heeft. Onze blik, onze ideeën, onze kracht.
Want kijk eens goed om je heen. Kijk wat er gebeurt als we zwijgen.
De cijfers liegen niet
Vrouwen vormen 51% van de wereldbevolking, maar 70% van de mensen in armoede is vrouw.
We doen minstens evenveel werk als mannen – denk maar eens aan al die onbetaalde zorgarbeid, vaak bovenop een betaalde job – maar we verdienen slechts 11% van het wereldwijde inkomen.
In veel landen hebben vrouwen nauwelijks eigendomsrechten, terwijl ze vaak de zorgdragers zijn voor gezinnen en gemeenschappen.
Maar het probleem stopt niet bij economische ongelijkheid. Het gebrek aan vrouwenstemmen heeft verregaande gevolgen voor onze samenleving.
Neem bijvoorbeeld de rol van vrouwen in vredesprocessen. Onderzoek toont aan dat wanneer vrouwen betrokken zijn bij vredesonderhandelingen, de kans 35% groter is dat de vrede minstens 15 jaar standhoudt. Vrouwen brengen andere perspectieven, denken meer aan de lange termijn en leggen vaker de nadruk op gemeenschapsopbouw en herstel. Toch worden ze structureel buitengesloten van politieke en diplomatieke beslissingen. In veel landen is minder dan 25% van de parlementsleden vrouw.
En hoe zit het in bedrijven? Terwijl onderzoek keer op keer bewijst dat diversiteit leidt tot betere beslissingen, innovatie en winst, blijven vrouwen zwaar ondervertegenwoordigd in leidinggevende functies.
Dit is wat er gebeurt als wij zwijgen. Dit is wat er gebeurt wanneer we niet de moed hebben om onze stem te verheffen tegen het onrecht in de wereld.
Want dat onrecht, dat is er. Onze rechten zijn nergens ter wereld gelijk. Dat moet anders. En dat begint met ons uit te spreken. Met onze stem te laten horen. Met duidelijk te maken waar we écht voor staan.
(Laat duidelijk zijn dat streven naar gelijkheid niet enkel onze plicht is. Wij vrouwen gaan dit niet alleen veranderen. Wel is onze stem laten horen een onmisbaar onderdeel van de verandering, en het is dat waar we het meeste vat op hebben, dus daar gaan we voor.)
Wat als we wél spreken?
Wat als we wél spreken?
Wat als we wél ruimte innemen?
Wat als we wél onze stem laten horen?
Dan doorbreken we patronen die ons klein houden. Dan dagen we verwachtingen uit die niet de onze zijn. Dan ontstaat er een dialoog waarin luisteren net zo krachtig is als spreken, en waarin verschillen geen bedreiging vormen, maar een verrijking.
Dan zetten we dingen in beweging. Niet alleen voor onszelf, maar voor iedereen die na ons komt.
Dan bouwen we aan een wereld waarin iedere stem telt. Een wereld waarin zachtheid niet langer wordt verward met zwakte, maar wordt erkend als een essentiële kracht. Waar zorg en ambitie geen tegenpolen zijn, maar elkaar versterken. Waar vertragen geen teken van achterblijven is, maar een bewuste keuze om dieper te voelen, beter te begrijpen en duurzamer te bouwen aan de toekomst.
Want als we wél spreken, als we wél ruimte innemen, als we wél onze stem laten horen—dan veranderen we niet alleen het gesprek, maar ook de wereld waarin het gevoerd wordt.
De kinderen van de toekomst
Dit gaat niet alleen om ons. Dit gaat om de generaties na ons. Om de kinderen van nu en van de toekomst.
Als wij vandaag durven spreken, kunnen zij opgroeien in een wereld waarin gelijkheid vanzelfsprekend is. Een wereld waarin zorg gewaardeerd wordt. Waar meisjes en vrouwen zonder angst hun plek innemen. Waar ze weten dat hun stem ertoe doet.
Zíj zijn de reden dat we dit doen.
Zíj zijn waarom we onze stem laten horen. 💛
